نرگس

?امام مَهدی (عج):?
✨ اگر شیعیان ما به اندازه یک لیوان آب تشنه ما بودند، #ظهور میکردیم.?
?شیفتگان حضرت مهدی(عج)ج ۱،ص۱۵۵
? روح آیت الله بهجت (ره) شاد، که میفرمودن :
✨پیوسته برای فرج امام عصر دعا کن، البته نه دعایی که لغلغه ی زبان باشد، بلکه این کار باید با ترک گناه انجام بشه. 

به زبان حاج آقا عالم زاده نوری

اخلاص عوامانه و اخلاص عالمانه

البته درمورد پول گرفتن در تبلیغ ما یک اخلاص عوامانه داریم و یک اخلاص عالمانه. اخلاص عوامانه این است که ابالفضل العباس (س) کنار نهر علقمه نداند پس‌‌فردا باب‌‌ الحوائج می‏شود و مخلصانه برای امام حسین (ع) شمشیر بزند. اخلاص عالمانه هم این است که می ‏داند باب‌‌ الحوائج می‏شود، ولی خدا شاهد است که مخلصانه شمشیر می‏ زند. شما باید اخلاص عالمانه داشته باشید. کسی هم که عضو هیئت علمی می‏شود، نمی‌گوییم بد است، ولی مخلصانه برود عضو هیئت علمی بشود؛ بگوید این‌جا یک کرسی باید گرفته بشود که دست نااهل نیفتد. یعنی شما واقعا به ماهی یکی، دو میلیون تومنش نگاه نکنی، و این شدنی است و اصلا ما باید دنبال چنین اخلاصی برویم.

من اعتقادم این است که این وضع مالی بد را خدا برای طلبه خواسته و حتما برکاتی دارد. این وضع مالی بد در جامعه برای چیست؟ من جزئیات را می‏گویم. آیا عقیده «من حیث لایحتسب» باعث نمی‏شود که تفکر دال و مدلول، و علت و معلول ضعیف شود در انسان؟ خب ان ‌شاءالله که ضعیف بشود؛ چون ما در مورد علت العلل فکر نمی‏کنیم. ما وقتی درباره علت و معلول و در مورد این اسباب فکر می‏کنیم، این توجه به اسباب ما را ضعیف می‏کند.

در زندگی تجربه خواهید کرد، به هر عاملی امید پیدا کنید، خدا امیدتان را قطع می‏کند و می‏گوید فقط به من امید داشته باش؛ هرچه پیش آمد، خوش آمد.

پذیرش مشکلات شیرین طلبگی
خدا ان ‌شاءالله وسعت روزی به شما بدهد؛ ولی خدا شاهد است اگر طلبه‌‌ ها وضعشان خوب باشد، شما همکلاسی‌‌ های بدی پیدا خواهید کرد. بگذارید طلبه وضعش جوری باشد که هر کسی زن طلبه نشود تا همسرهای خوبی پیدا کنید. بگذارید هر کسی نیاید سراغ طلبگی تا محیط‏ تان باصفا و نورانی باقی بماند. همین مدرسه معصومیه وقتی ساخته شده بود، یک زمانی در قم خیلی‌‌ ها می‏گفتند با همچین مدرسه‌ ای، دیگر نوری برای طلبه‌‌ ها باقی خواهد ماند؟ مدرسه‌‌ به این شیکی؟ همه چیز دم دست آماده؟ آن زمانی که ما در مدرسه بودیم، باید شال و کلاه می ‏کردیم می ‏رفتیم تا حمام عمومی.‌ آن حمام عمومی هم خودش حکایتی بود. باور بفرمایید که فضای طلبگی خراب می ‏شود. من از شما تمنا می‏کنم که مشکلات طلبگی را شیرین بپذیرید. این‌ها طراحی شده از طرف باری تعالی است که شما نور بگیرید. این‌ها دوره‌‌ های آموزشی است.

تاثیر مدرک در بسته شدن ذهن انسان!
بنده بعضی از طلبه‌ها را می‏شناسم که عمد دارند در جایی استخدام نشوند؛ عمد دارند عضو هیئت علمی نشوند. می‏گویند: برای چه عضو هیئت علمی بشویم؟! ما هر چقدر بخواهید، درس می‏دهیم و کار می‏کنیم، اما عضو هیئت علمی نمی‌‌ شویم. بعضی از طلبه‌ ها عمد دارند مدرک درسی نگیرند. می‏ گویند: مدرک درسی برای چه بگیریم؟! مدرک بگیریم برای این‌که یک سازمانی یا دانشگاهی به ما حقوق بدهد یا اعتبار گیرمان بیاید؟! اعتبار را که خدا می‏دهد، رزق هم که دست خداست. اگر درس خواندن مهم است که می ‌خوانیم؛ دیگر برای چه برویم مدرک بگیریم؟!

بنده تصورم این است حتی اگر کسی مدرک بگیرد و مدام عنوان مدرک ‌های غیرحوزوی ‌اش را این طرف آن طرف ذکر کند، این هم درصدی از توفیق و نور را کم می‏کند. شاید بگویید ما کسی را می‌ شناسیم که عنوان غیرحوزوی دارد و توفیق هم دارد. بنده بر اساس این استدلال خواهم گفت اگر این عنوان را نداشت، توفیقش بیشتر بود. با قصد و نیت تدبیر رزق یا اعتبار، سراغ مدرک رفتن، در بسته شدن ذهن انسان و خلاقیت انسان موثر است؛ در بسته شدن راه خدمت انسان و راه اثر انسان، موثر است. بالاخره ما طلبه شدیم برای این‌که انذار بدهیم؛ برای این‌که برای جامعه ثمره داشته باشیم؛ امرار معاش از طریق طلبگی، این ثمره را کم می ‌کند.

نیت کنیم شهریه را پس بدهیم
اگر طلبه بتواند شهریه را مصرف نکند، خیلی عالی است. پیشنهاد بنده این است که نیت کنید همه شهریه‌‌ هایی را که می‏ گیرید، ان‌ شاءالله از پول شخصی خودتان برگردانید. نیت کنید و به امام زمان (عج) بگویید من این‌ها را قرض می‏گیرم. من می ‏شناسم کسانی را که یادداشت می‏ کنند که من این‌قدر دارم می‏گیرم که این را یک روز برگردانم. این کار روحیه خوبی به آدم می‏دهد.

در بین آیات و روایات، فراوان از «دنیا» سخن گفته شده است، از تشبیه دنیا به امری با ظاهر زیبا اما فریبنده تا روایاتی که آن را مزرعه آخرت دانسته‌اند، و این سوال در ذهن انسان نقش می‌بندد به راستی چقدر به دنبال دنیا رفتن و طلب رفاه دنیوی نمودن مطلوب است؟ آیا مقدار این امر برای طلاب تفاوت دارد؟

حضرت آیت الله سبحانی در جلسه درس اخلاق خویش در موسسه امام صادق(ع) به این بحث پرداخته و آیات و روایات پیرامون آن را تبیین نمودند.

ایشان فرمودند: یکی از مشکلاتی که الان گریبانگیر جامعه، بالاخص طلاب اندیشه دنیا گرایی است، الان شرایط ما را به دنیا گرایی کشیده است، وضع زندگی طلبه امروز با طلبه 50 سال پیش بسیار فرق کرده است.

آیا این دنیاگرایی مطلوب است یا مذموم؟

در ابتدا باید ببینیم مراد از دنیا چیست؟ ایشان فرمودند: اصلا دنیا یعنی چی؟ دنیا یعنی آسمان و زمین؟ آسمان و زمین که حسن و قبح ندارد؟ حسن و قبح به افعال بشر تعلق می‌گیرد، بنابر این مراد ما از دنیا در این بحث حیات دنیوی است و در مورد زندگی و حیات دنیوی آیات متفاوتی در قرآن وجود دارد که حتی در بدو نظر ممکن است تصور شود اختلافی بین آنها وجود دارد.

آیت الله سبحانی فرمودند: در آیات و روایاتی از دنیا تعریف شده است:

« إِنْ تَرَكَ خَیْراً»(1) یعنی قرآن کریم مال را «خیر» معرفی می‌نماید. یا از آیاتی که امر به انفاق می‌کنند معلوم می شود که گردآوری مال مذموم نیست:
«وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ أَحَدَكُمُ الْمَوْت‏»(2)

و روایات مختلفی نیز به مدح دنیا می‌پردازند، مانند این که :
الْكَادُّ عَلَى عِیَالِهِ‏ كَالْمُجَاهِدِ فِی سَبِیلِ اللَّه‏ (3)، یا روایتی که در کتاب «أسد الغابة» آمده است، که پیامبر(ص) دست کارگری را که پینه بسته بود بوسیدند، یعنی افضل خلائق دستی را که در طریق امرار معاش پینه بسته است می‌بوسد.

در مقابل آیاتی نیز وجود دارد که از دنیا نهی نموده و نسبت به آن هشدار داده‌اند:
«وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ» (4)

و روایاتی، مانند این که امیرالمومنین(ع) فرمودند:
«فَإِنَ‏ الدُّنْیَا لَمْ‏ تُخْلَقْ‏ لَكُمْ‏ دَارَ مُقَامٍ‏ بَلْ خُلِقَتْ لَكُمْ مَجَازاً لِتَزَوَّدُوا مِنْهَا الْأَعْمَالَ إِلَى دَارِ الْقَرَار» (5)
و در جای دیگر می‌فرمایند:
«إِنَّ مَثَلَ‏ الدُّنْیَا مَثَلُ‏ الْحَیَّة» (6)

جمع بین آیات و روایات
با توجه دقیق به آیات و روایات معلوم می‌شود که مراد از دنیای مذموم «دنیا زدگی» و «دنیاگروی» است اما طلب دنیا برای یک زندگی معمولی آبرومند مطلوب است.

در اسلام نه رهبانیت داریم و نه دنیاگرایی، مفسرین در تفسیر آیه شریفه « وَ كَذلِكَ جَعَلْناكُمْ أُمَّةً وَسَطاً» (7) گفته‌اند یعنی اسلام دین اعتدال و میانه‌روی است، یعنی بر خلاف مسیحیت که غالبا گرایش به رهبانیت دارند (البته نه مسیحیت امروزی) و یهود که گرایش به دنیا گرایی داند.

به دنیا باید به مانند یک ابزار نگاه کرد، نه هدف؛ امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند:
«مَنْ‏ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَیْهَا أَعْمَتْه‏ (8)

باء، باء سببیت است، یعنی به وسیله دنیا، اما فیها به عنوان هدف است مثل عینک که وسیله برای دیدن است نه هدف.
و در روایتی دیگر می‌فرمایند:
«أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا الدُّنْیَا دَارُ مَجَازٍ وَ الْآخِرَةُ دَارُ قَرَارٍ فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّكُمْ لِمَقَرِّكُمْ وَ لَا تَهْتِكُوا أَسْتَارَكُمْ عِنْدَ مَنْ یَعْلَمُ أَسْرَارَكُم»‏(9)
در این روایت مجاز در مقابل حقیقت نیست ، مجاز یعنی گذرگاه اگر به استعمال در غیر معنای حقیقی، هم مجاز می گویند چون معبری است برای معنای دوم .

بنابراین دنیا دو بخش دارد که باید بخشی را تحصیل نموده و از بخش دیگر پرهیز کرد. اینجا باید به اندازه یک مسافر کار کرده و آذوقه برداریم.

ایشان در ادامه فرمودند: ما طلبه ها اسوه هستیم برای دیگران، باید زندگی ما در حد وسط باشد، نه عبای کهنه ای که نشانه تکدی باشد و نه از آن لباس‌های فاخری که برای اعیان و اشراف باشد .

اینکه بگوییم طلاب در امروز باید مانند طلاب 50 سال پیش باشند صحیح نیست، زمانه عوض شده است ، زندگی 50 سال پیش مطابق همان زمان بود اما امروز نمی توان گفت که به همان سبک زندگی کنند ، امکان پذیر نیست ، اسلام نیامده بشر را بر خلاف فطرت دعوت کند.

ما باید در نوع پوشش، وسیله نقلیه، مجالس و تمام شئون زندگی خویش حد وسط را رعایت نماییم تا برای دیگران اسوه باشیم.

حضرت آیت الله سبحانی در بخش پایانی سخن خویش نیز فرمودند:
خیلی دنبال وام و قرض نروید اینها خودش مشکلاتی ایجاد می کند ، تا کارد به استخوان نرسیده دنبال این امور نروید که بعدا دچار مشکلات نشوید.

امام علی علیه السلام 

هنگام آغاز هر کار کوچک و بزرگى بسم اللّه الرحمن الرحیم بگویید. یعنى براى این کار، از خدا مدد مى جویم. خدایى که جز او کسى سزاوار پرستش نیست. پناهگاه پناهجو و فریادرس فریاد خواه است. خداوند بخشنده اى که با گسترش روزى بر ما رحم مى کند، مهربان به ما، در آیین و دنیا و آخرتمان. دین را بر ما آسان و سبک و سهل گرفت. و به ما رحم مى کند با جدا کردن از دشمنانش.

قولوا عِندَ افتِتاحِ کُلِّ أَمرٍ صَغیرٍ أو عَظیمٍ

بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛ أَىْ أَستَعینُ عَلى هذَا الأَمرِ بِاللّه ِ الَّذى لا یَحِقُّ العِبادَةُ لِغَیرِهِ، المُغیثِ إذَ ا استُغیثَ، المُجیبِ إذا دُعىَ، الرَّحمنِ الَّذى یَرحَمُ بِبَسطِ الرِّزقِ عَلَینا، الرَّحیمِ بِنا فى أدیانِنا و دُنیانا و آخِرَتِنا، خَفَّفَ عَلَینَا الدِّینَ و جَعَلَهُ سَهلاً خَفیفا، و هُوَ یَرحَمُنا بِتَمییزِنا مِن أعدائِهِ؛

توحید(صدوق) ص 232

?آیت الله #حق_شناس (ره) :

 (به نقل از آیت الله جاودان ) یک بار مرحوم آیت الله حق شناس مرا صدا کردند و به من گفتند: «من جان ندارم که آنچنان عبادت کنم ولی سعی می‌کنم گناه نکنم تا آن دو رکعت نمازی که می‌خوانم بماند.» 
? آدم اگر هر روز فقط یک آجر بفرستد و آن را خراب نکند بالاخره طی ده سال می‌تواند یک خانه بسازد اما اگر هر روز یک طبقه بسازد ولی آن را خراب کند در آخر چیزی نمی‌ماند

 گناه عمل انسان را خراب می‌کند.