نرگس

 #سلام_‌امام_زمانم

درغیبت ڪبرای
 تو گم ڪردہ ایم آقا

راہ و روش و
رسم مسلمانی خود را

ما را بطلـب
لایق دیدار توباشیم

پنهان مڪن آن
چهرہ نورانی خود را

#السلام_علیک_یابقیه_الله

مرحبا ای روزه داران مرحبا
ای سراپا نورایمان مرحبا

چون خدا بیندلبان روزه دار
می کند نزدملائک افتخار

پس شما رامرحبا،صدآفرین
ای به کل آفرینش بهترین

سلام روزتون پراز لبخندخدا

#دستپخت_خودم
#رنگینک
#ارگانیک

خرما رو هسته گرفتم و وسطشون رو گردو گذاشتم و به صورت استاده چیدم توی بشقاب تا کل بشقاب پر شد.بعد آرد گندم سبوسدار رو بو دادم تا رنگش طلایی بشه روغن ارده کنجد و شحم رو به اندازه ای کمی رقیق بشه بهش اضافه کردم و ریختم روی خرماها بعد هم کمی تزیین.بسیار خوشمزه هست حتما امتحان کنید.

یکی از مهم‌ترین راهکارهای تقویت انگیزه و ایجاد نشاط در میان طلاب، ایجاد عشق و ایمان و اعتقاد به طلبگی در جان و دل آنان می‌باشد. تا این عشق به رسالت طلبگی نباشد، بسیاری از مشکلات و کاستی‌های فراروری طلبه غیر قابل تحمل و فرساینده خواهد بود و طلبه را به منزل مقصود نخواهد رساند. همچنین بسیاری از آسیب‌های اخلاقی و تربیتی طلاب نیز ریشه در همین امر دارد و اگر مدیران، اساتید و مربیان بتوانند این عشق و ایمان را در دل طلبه ایجاد کنند خیلی از این آسیب‌ها و مشکلات خود به خود رفع یا دفع خواهد شد. از این رو، در ادامه راهکارهایی معرفی شده که توجه به آن در مدارس علمیه به رشد و بالندگی طلاب کمک بسزایی خواهد کرد.

راهکارهای آن:
1.تبیین معنا و ماهیت طلبگی و هویت صنفی او.
2.تشریح خدمات و وظایف حوزویان در جامعه و توجه دادن به رسالت سنگین و وظیفه‌ جهانی طلبگی.
3.ارائه افق دوردست فعالیت‌های حوزوی و آرمان‌های بلند به طلبه به صورتی که شور و هیجان فراوانی در دل او بیفکند.
4.نشان دادن هدف‌های جزئی در کنار آرمان‌های بلند، تا طلبه با تصور امکان دست‌یابی بدان، برای حرکت به سوی آینده امیدوارتر باشد.

5.تبیین نسبت علوم حوزوی با خدمات آینده طلبه.
6.بیان جذابیت‌ها و شیرینی‌ها، ارزش و افتخارات طلبگی.
7.بیان اهمیت و فضیلت علم و علم آموزی در اسلام و نشان دادن جایگاه خاص علوم حوزوی در میان سایر علوم.
8.افزودن درس راه و رسم طلبگی به برنامه طلاب به‌ویژه در سال اول.

9.برگزاری دوره‌ تثبیت و اختبار ورودی‌های جدید حوزه قبل از آغاز سال تحصیلی.
10.ایجاد یک واحد درسی پیرامون پیشینه حوزه علمیه، نظام آموزشی حوزه، اهداف و مأموریت‌های آن، در غیر این صورت اختصاص ساعاتی از ایام هفته به عنوان فوق برنامه برای این منظور.

11.تشریح جایگاه حوزه به عنوان بهترین و تنها مرکز آموزش تخصصی معارف دینی، با وجود برخی ایرادها و مشکلات.
12.بیان اجر و ثواب تحمل سختی‌ها و ناملایمات در مسیر تحصیل علم و کمالات و ثمرات شیرین آن.

13.توجه دادن طلاب به این که موفقیت در هر کاری سخت است و سختی‌ها و ناملایمات اختصاص به زندگی طلبگی ندارد.
14. ایجاد خوش‌بینی در طلاب نسبت به وضع موجود حوزه و امید نسبت به آینده.
15.معرفی و بیان شرح حال بزرگان حوزه و الگوهای موفق به ویژه علمای در قید حیات، توسط اساتید و معرفی کتاب‌های مفید در این زمینه و تشویق طلاب جهت مطالعه آنها.

16.درک کامل مشکلات طلبه و تلاش برای رفع آناز سوی مسۆولین حوزه.
17.حفظ حرمت، عزت نفس و کرامت انسانی طلبه در همه حال، از سوی کادر و مدیریت حوزه.
18.نظارت مداوم بر امور طلاب و ارتباط مستمر با آنان تا احساس ارزشمندی کنند.

19.رعایت کامل موازین اخلاقی، پای‌بندی به آداب اسلامی و التزام به زیّ طلبگی و پرهیز از مادّی‌گرایی از سوی کارکنان، مدیران و اساتید حوزه(طلبه مبتدی آینده خود را در اینها می‌بیند، لذا رفتار و منش ایشان در مشی و انگیزه و روحیه وی تأثیر مستقیم دارد).

20.فراهم آوردن زمینه دیدار با علمای ربانی و الگوهای عملی موفق.
21.حضور فعال، مۆثر، مستمر و منظم چهره‌های اخلاقی، اساتید و طلاب موفّق و مهذّب در مدارس علمیه تحت عناوین مختلف (به صورت رسمی و غیر رسمی).

22.بهره‌گیری منظم و مستمرّ از مشاورین اخلاقی و روان‌شناختی در مدارس.
23.برگزاری اردوهای علمی فرهنگی برای طلاب به همراه اساتید و مسۆولان.
24.تشویق و حمایت از طلاب موفق و نمونه از لحاظ علمی و اخلاقی.
25.ترغیب طلاب به شرکت مستمر در برنامه‌های اخلاقی و مجالس ذکر.

26.برگزاری کارگاه‌ها و دوره‌های مهارت‌افزایی برای طلاب (روش‌های مطالعه، تدریس و کلاس‌داری، پژوهش و نویسندگی، خطابه و تبلیغ، مشاوره، رایانه و تایپ و…).
27.توجه دادن طلاب به ارزش نشاط و شادابی و ناهنجار بودن کسالت و سستی (تنبلی هرگز نباید یک امر عادی تلقی شود. فضای عمومی مدارس باید به گونه‌ای باشد که طلبه از پرخوابی یا بی‌حالی شرم یا بیم داشته باشد).
28.فراهم نمودن امکانات مناسب ورزشی و تفریحی در مدارس (ترویج ورزش صبحگاهی، عصرگاهی، …

عمل صالح كه در آیات قرآن مجید و روایات پیشوایان دینی بر آن تاكید فراوان شده و عامل فلاح و رستگاری انسان شمرده شده است، دایره گسترده ای دارد كه در عین اینكه شامل عباداتی چون نماز و روزه می شود، اعمال دیگری چون احسان به دیگران و خدمت به همه موجودات و آفریده های خداوند را نیز شامل می گردد، كه از مهم ترین و اساسی ترین كارهای نیك و اعمال صالحی است كه انسان می تواند در مقام انسانیت و مظهریت ربوبیت به عنوان خلیفه الهی انجام دهد.

خدمت و نیكی كردن به بندگان خداوند از منظر قرآن كریم در ردیف نماز كه ستون دین است، قرار دارد، بگونه ای كه در آیات متعددی بصورت توامان مورد تاكید قرار گرفته اند. خدمت به خلق خدا، در فرهنگ تعالیم قرآن و عترت، ارزش و ثواب فراوانی دارد. حتّی در روایات، دستگیری از دیگران و گره گشودن از مردم، نسبت به برخی اعمال عبادی نظیر حج یا عمره مستحب، از ثواب والاتری برخوردار است.

كلینی در كافی در روایت زیبایی به نقل از امام صادق(ع) و در اهمیت خدمت به خلق خدا، آورده است كه: « ابان بن تغلب می‌گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که فرمودند: « هرکس خانه خدا را طواف کند، خداوند عزّوجلّ شش هزار حسنه برای او می‌نویسد و شش هزار گناه از او می‌آمرزد و شش هزار درجه به وی عطا می‌فرماید و شش هزار حاجت از او برآورده می‌سازد. سپس فرمودند: قَضَاءُ حَاجَةِ الْمُۆْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ طَوَافٍ وَ طَوَافٍ حَتَّى عَدَّ عَشْراً؛گره‌گشایی از کار یک مۆمن، ده برابر این طواف فضیلت دارد!»(1)

با نظر به این تاكیدات در شرع مقدس، علما ربانی و اولیاء الهی، ارزش و فضیلت خدمت‌رسانی به مخلوقات را بخوبی و بهتر از دیگران درك كرده و از این جهت، اگر یک شبانه روز خدمت به خلق خدا نکنند، گویا گم کرده‌ای دارند. علامه مجلسی در بیان زیبایی درباره ارتباط علم و خدمت به مردم، می نویسد: « علماء به هر مقدار كه در علم و كمال كاملتر باشند باید به همان میزان، نسبت به مردم مهربان تر باشند و همین مهربانی و دلسوزی است كه آنها را به خدمتگذاری می كشاند و عالم باید بوسیله‎ تواضع و خدمت و مهربانی در دلهای مردم راه پیدا كند و قلوب مردم را به طرف خود جلب می كند، تا بتواند آنها را هدایت كند وگرنه در هدایت مردم توفیقی به دست نمی آورد و این را تجربه ثابت كرده است.»(2) و یا اینكه آیت الله العظمی بهجت(ره) می فرمایند: «آیا می توانیم سالم بار خود را به منزل برسانیم و در عین حال به امور مسلمانان و مومنین بی تفاوت باشیم. آیا امكان دارد بدون اهتمام به امور مسلمانان به مقصود خود برسیم؟!»(3)

به هر حال، آنچه كه از سیره علما اسلام بدست می آید، حاكی از این مطلب است كه انسان برای صعود و پیشرفت معنوی و در واقع برای پرواز، محتاج دو بال است:
بال اوّل: رابطه با خداوند
بال دوّم: رابطه با مردم.

کسی که از رابطه با خداوند، منهای رابطه با مردم، بهره گیرد، مرغ یک بال است و نمی‌تواند حرکت کند. چنانکه اگر با مردم رابطه داشته باشد و در برقراری رابطه با خداوند کوتاهی کند، قادر به پرواز و حرکت نخواهد بود، به همین دلیل نیز علما اعلام تشیع همواره سعی داشتند، در كنار ممحض شدن در تحقیق و مطالعه، خدمت به مردم را نیز در سرلوحه كارهای خویش قرار دهند. « نقل است كه روزی از آیت الله محمدحسن نجفی فقیه نامدار شیعه، معروف به صاحب جواهر كه مۆلف كتاب گرانسنگ جواهرالكلام است، سۆال می كنند كه اگر خداوند به شما اطلاع دهد كه از عمر شما جز چند ساعت و جز اندكی نمانده، این ساعات پایانی عمر را صرف چه كار می كنید؟ ایشان در جواب می فرماید: این چند ساعت عمرم را صرف خدمت به خلق و گره گشائی از مردم می كنم و اگر دیدم كه كاری نمی توانم برای كسی انجام دهم، می روم جلوی در خانه ام می نشینم، تا شاید كسی به من مراجعه بكند و بگوید حاج آقا برایم استخاره ای بگیرید.»(4)

این حكایت بخوبی گویای میزان اهمیت و ارزش خدمت به مردم و انسانها در سیره علما است. در داستان جالب دیگری كه در احوالات حضرت آیت الله بروجردی (ره) وارد شده، آمده است: « در ایام اقامتم در بروجرد شبى در خواب دیدم به خانه اى وارد شدم . گفتند: رسول خدا (ص) آنجا تشریف دارند، وارد شدم در آن بیت و سلام كردم و در آخر مجلس كه جا بود، نشستم. دیدم حضرت رسول (ص) در صدر مجلس جلوس فرموده و كبار سلسله، از علما و سادات و زهاد در كنار ایشان به ترتیب نشسته اند و مقدم بر همه و اقرب به رسول اكرم (ص) سید جواد طباطبائى (برادر كوچكتر سید مهدى بحرالعلوم كه یكى از اجداد مرحوم آقاى بروجردى است) نشسته است، به فكر فرو رفتم كه در میان جالسین، كسانى هستند كه هم اعلم از سید جوادند و هم ازهد از او! یك مرتبه شنیدم از حضرت رسول (ص) كه فرمود به این مضمون : سید جواد به كار مردم و اهل حاجت از همه كوشاتر بود.»(5)