نرگس

دوستی تعریف میکرد:
در کشوری ماموریت داشتم، 

برای انجام کار بانکی در قسمتی از شهر دنبال بانک می‌گشتم… 

طبق عادت در کشورم، دنبال ساختمان شیک با تابلوی زیبا بودم! 
اولین مکان که به چشمم خورد به سمتش حرکت کردم، نزدیکتر که شدم متوجه شدم که یک مدرسه است…
با خودم گفتم : 

احسنت چه مدرسه‌ی خوبی! 

در ذهن ناخودآگاهم دنبال مکانی شیک‌تر و مهم‌تر از آن برای بانک می‌گشتم…..
با وجود اینکه یک بار از جلوی در بانک رد شده بودم اما مجبور شدم از شخصی آدرس بانک را بگیرم که یک تابلو و ساختمان قدیمی و معمولی رو بهم نشان داد، 
تعجب کردم!!! 

کار بانکی که تموم شد، طاقت نیاوردم و به رئیس بانک گفتم :

چرا ساختمان بانک در اینجا از مدرسه ضعیف‌تر است؟! 
او هم تعجب کرد و توضیح داد که : 
“ما کلا هشت نفر کارمند هستیم که فقط کاغذهای رنگی (پول) رو جابجا می‌کنیم. 

اگر زلزله هم بیاید، خسارت اندکی به بار می‌آید و شاید فقط هشت نفر بمیرند،
 ولی در مدرسه؛ پانصد سرمایه‌ی گرانقیمت (دانش آموز) با سی ، چهل استاد ارزشمند هستند که اگر آسیب ببینند خسارتش جبران ناپذیره!!!
ما بهترین ساختمانها و امکانات رو به مدرسه‌ها می‌دهیم… 

چون آینده کشورمان در مدارس ساخته می‌شود.”
 منم به فکر فرو رفتم که در کشور خودم بهترین ساختمانها برای استانداریها، فرمانداریها، شهرداریها، بانکها و… 

ساخته می‌شود، بهترین حقوق‌ها به شاغلان آن دستگاه‌ها داده می‌شود…
و مدرسه کلا فراموش شده و کلاسهای چند شیفته با چهل دانش آموز و …
و دلم برای معلمان کشورم سوخت ..